Ulepszanie blatu (cz. 12) ------------------------- IKONKI PO RAZ OSTATNI Po kilku miesiâcach zmagaï z Workbenchem czas na zakoïczenie cyklu poruszajâcego ten, moim zdaniem doôê ciekawy, temat. Podsumowania jednak nie bëdzie. Wszak rozszerzanie moûliwoôci Workbencha nie ma wîaôciwie ograniczeï. Dlatego chciaîbym zaprezentowaê jeszcze kilka programów przydatnych w zmaganiach z ikonkami. Jarosîaw Horodecki Poniewaû na ostatniâ czëôê naszego cyklu zostaîo niewiele miejsca, wspomniane programy z koniecznoôci opiszë doôê pobieûnie, spróbujë jednak przedstawiê ich najbardziej istotne funkcje. Programy te to AddInfo v1.4 autorstwa Michaela J. Barsooma, DefIcon v1.52 Chrisa Hursta oraz IconAdder v0.95b Benjamina Rogersa. Jak zwykle wszystkie zostaîy pobrane z serwerów Aminetu z sieci Internet. Moûna je takûe znaleúê na kompakcie Aminet 5. Przejdúmy jednak do konkretów. Wspólnâ cechâ, îâczâcâ te trzy programy, jest ich gîówna funkcja, czyli tworzenie ikonek dla dowolnego typu plików, jakie tych ikonek jeszcze nie majâ. Róûni je natomiast w pewnym stopniu funkcjonalnoôê oraz sposób dziaîania. Najprostszy z programów to z pewnoôciâ DefIcon, dziaîajâcy w systemie jako commodity. Program, po jego uruchomieniu przy standardowej konfiguracji, otwiera niewielkie okienko, w którym moûemy wybraê jedynie tryb jego dziaîania, opcjë okreôlajâcâ, czy majâ byê kasowane istniejâce ikonki, oraz wîâczyê lub wyîâczyê zatwierdzanie utworzenia kaûdej z ikonek. Jest to niewâtpliwie niewiele, w rzeczywistoôci niczego wiëcej jednak nie potrzeba. Ikonki równieû w bardzo prosty sposób dodaje sië do wskazanych plików. Wystarczy zaznaczyê pliki przeznaczone do obróbki, korzystajâc z opcji SHOW/ALL FILES menu WINDOW Workbencha, a nastëpnie wybraê doczepionâ do menu TOOLS opcjë DEFAULT ICON. W tym momencie do wszystkich wskazanych plików zostanâ dodane odpowiednie ikony. Z tym ûe program rozróûnia tylko pliki uruchamialne oraz dane, a takûe systemowy kosz na ômieci. Nieco bardziej uniwersalnym, dysponujâcym wiëkszymi moûliwoôciami, programem jest z pewnoôciâ Icon Adder. Najwiëkszym problemem w tym wypadku staje sië skonfigurowanie programu. W tej wersji nie ma jeszcze edytora konfiguracji za pomocâ graficznego interface'u. Wszystkie opcje trzeba, niestety, ustawiaê tylko i wyîâcznie za pomocâ tooltype'ów lub teû, przy uruchamianiu z poziomu CLI, za pomocâ podawanych za kaûdym razem parametrów. Icon Adder po uruchomieniu z poziomu Workbencha, a taki sposób jego uûytkowania jest stanowczo zalecany, wîâcza na ekranie systemowym swojâ ikonë (tzw. AppIcon). Teraz, aby dodaê prawdziwe ikony do plików ich pozbawionych, wystarczy przenieôê zaznaczone myszkâ pliki nad të ikonë i opuôciê je nad niâ tak samo, jak byômy pliki te po prostu kopiowali do zwykîego katalogu. Icon Adder doda wtedy odpowiednie ikony do wskazanych plików. Bardzo istotnâ zaletâ programu jest z pewnoôciâ to, ûe korzysta on z doôê popularnej biblioteki, nazwanej whatis.library, a sîuûâcej do rozpoznawania typów plików, jakie podawane sâ jako argumenty dla danej funkcji. Biblioteka ta w oparciu o plik FILETYPES umieszczony w katalogu S partycji systemowej potrafi automatycznie okreôliê rodzaj pliku, jaki ma byê poddany obróbce. Dziëki temu Icon Adder do wskazanych plików moûe dodawaê zdefiniowany wczeôniej przez uûytkownika rodzaj ikony. Moûna wiëc przykîadowo przyporzâdkowywaê automatycznie inne ikony dla plików uruchamialnych, inne dla archiwów DiskMashera, inne dla dokumentów PageStreama i w koïcu inne dla moduîów muzycznych. Jak îatwo zauwaûyê, korzystanie z biblioteki whatis stwarza wîaôciwie nieograniczone moûliwoôci, tym bardziej ûe kaûdy moûe przecieû sam zdefiniowaê wîasne typy plików. Moim zdaniem najciekawszym programem jest jednak AddInfo. On równieû, podobnie jak Icon Adder, korzysta z whatis.library, jednakûe wykorzystuje jâ jedynie do okreôlenia rodzaju pliku poddawanego obróbce. Nie korzysta natomiast z opisu ikonek przyporzâdkowanych poszczególnym, rozpoznawanym przez bibliotekë, plikom, ale wîasnej konfiguracji. Sam sposób podawania plików, do których majâ byê dodane ikony, jest równieû nieco inny. AddInfo korzysta ze standardowych mechanizmów Workbencha, dziëki którym moûna îatwo podawaê wiele argumentów, korzystajâc z ikon. Wystarczy wiëc najpierw wybraê ikonë programu, a nastëpnie trzymajâc klawisz [Shift] wszystkie przeznaczone do obróbki pliki. Nad ostatnim z nich wystarczy kliknâê podwójnie, a AddInfo do wszystkich zaznaczonych plików doda ikony. Jak juû wspomniaîem, AddInfo korzysta z wîasnej konfiguracji. Na uwagë zasîuguje szczególnie doîâczony do pakietu prosty program, umoûliwiajâcy îatwâ zmianë konfiguracji. Wystarczy poszczególnym umieszczonym w tabelce typom plików przyporzâdkowaê wskazane za pomocâ odpowiedniego requestera ikony. Nastëpnie przygotowanâ konfiguracjë nagrywamy na dysk i od tego momentu AddInfo bëdzie korzystaî z przygotowanych wîaônie ustawieï. Warto moûe jeszcze dodaê, ûe do pakietu doîâczone sâ dwie wersje programu konfiguracyjnego. Pierwsza z nich, lepiej wykonana, przeznaczona jest dla korzystajâcych z pakietu MUI. Druga natomiast, bardzo podobna, korzysta ze standardowych procedur amigowego systemu. To wîaôciwie wszystko, co chciaîem powiedzieê o tych trzech bardzo uûytecznych programach. Zdajë sobie sprawë, ûe ten bardzo pobieûny z koniecznoôci opis z pewnoôciâ nie bëdzie stanowiî wydatnej pomocy przy korzystaniu z tychûe programików, mam jednak nadziejë, ûe pomoûe wybraê najlepszy z nich. Opisem tym koïczë takûe nasz cykl poôwiëcony interesujâcym programom rozszerzajâcym moûliwoôci Workbencha. Z pewnoôciâ cyklem tym nie wyczerpaîem tematu, dlatego teû niewâtpliwie równieû w nastëpnych numerach naszego miesiëcznika bëdë sië staraî omawiaê bardziej interesujâce pozycje, dotyczâce rozbudowy Workbencha. Proszë równieû o przesyîanie do nas swoich pytaï, sugestii oraz propozycji dotyczâcych tego tematu.