ULEPSZANIE BLATU (cz. 2.) W poprzednim odcinku omówiliômy najbardziej znane blankery. Jest to jednak kropla w morzu programów, majâcych na celu uprzyjemnienie i uîatwienie pracy z Workbenchem. Kolejnâ waûnâ grupâ programów typu commodities sâ narzëdzia, îâczâce w sobie wiele róûnych funkcji. Jarosîaw Horodecki W odróûnieniu od stosunkowo prostych do napisania blankerów tych duûych commodities nie ma juû wcale tak wiele. Wynika to zapewne ze znacznie wiëkszej zîoûonoôci tych programów. Ich stworzenie wymaga wielu godzin pracy, a peîne przetestowanie graniczy niemalûe z niemoûliwoôciâ. Po dokîadnym przeszukaniu moich zbiorów udaîo mi sië jednak odnaleúê dwa z pewnoôciâ godne uwagi programy, które postaram sië teraz przedstawiê. Pierwszy z nich nazwany zostaî YAK. Jest to skrót od sîów Yet Another Kommodity (czyli "jeszcze jedno commodity"). Program ten jest, jak na swoje moûliwoôci, bardzo krótki i nie zajmuje w pamiëci zbyt wiele miejsca. Jest to wiëc doskonaîe rozwiâzanie dla osób nie dysponujâcych zbyt rozbudowanymi konfiguracjami sprzëtu, a chcâcych nieco uîatwiê sobie pracë z Workbenchem. A YAK potrafi naprawdë sporo. Program ten uruchamiamy jak kaûde inne commodity. Jeûeli chcemy, aby byî on uruchamiany po kaûdym resecie komputera, wystarczy przeîoûyê jego ikonkë do szuflady WBStartup. YAK, jak juû wspomniaîem, jest narzëdziem rozbudowanym, îâczâcym w sobie funkcje wielu mniejszych programików. Znajdziemy tutaj takie funkcje, jak: blanker ekranu oraz strzaîki myszy, definiowanie klawiszy funkcyjnych oraz znacznie rozbudowane operacje na okienkach oraz ekranach. Przejdúmy jednak do konkretów. Archiwum YAK-a, w posiadanej przeze mnie wersji 1.58 tego programu, po rozpakowaniu do dowolnego katalogu jest juû gotowe do instalacji. Wystarczy wejôê do szuflady Install i wybraê jednâ z siedmiu wersji jëzykowych programu. Niestety, nie ma wôród nich wersji polskiej. Poniewaû jednak doîâczone zostaîy úródîowe pliki Locali w jëzyku angielskim, przetîumaczenie YAK-a na polski nie powinno stanowiê wiëkszego problemu. Po zainstalowaniu programu w systemie, co dziëki powyûszemu instalerowi dokonuje sië niemalûe automatycznie, przechodzimy do odpowiedniego skonfigurowania programu, zgodnego z potrzebami uûytkownika. Pierwszâ rzeczâ, jakâ naleûy zrobiê, jest ustawienie zgodnych z naszymi potrzebami tooltype'ów, czyli linijek tekstu znajdujâcych sië w ikonce. Klikamy wiëc nad ikonkâ YAK-a (po instalacji znajdujâcâ sië w szufladzie WBStartup) i gdy jest ona zaznaczona, korzystamy z funkcji Information z menu Icons Workbencha. W otwartym okienku informacyjnym ikonki widzimy kilka wpisanych standardowo linijek. Oto wyjaônienie ich znaczenia: DONOTWAIT -- potrzebne, gdy uruchamiamy YAK-a z szuflady WBStartup. W przeciwnym razie po kaûdym resecie ukazywaê sië bëdzie denerwujâcy requester. APPICON= -- moûna tu podstawiê jednâ z dwóch wartoôci: TRUE albo FALSE. W pierwszym wypadku YAK po uruchomieniu na ekranie Workbencha zostawi ikonkë sîuûâcâ do wywoîania jego programu konfiguracyjnego, opcja FALSE natomiast powoduje rezygnacjë z ikonki. CX_POPKEY= -- moûna tu zdefiniowaê klawisz, który bëdzie uaktywniaî program konfiguracyjny YAK-a. Definicja musi byê zgodna z amigowskim standardem zapisu klawiszy. CX_PRIORITY= -- wartoôê liczbowa podana jako argument okreôla priorytet YAK-a przed innymi programami pracujâcymi w systemie. Najlepiej jest pozostawiê 0. CX_POPUP= -- jeûeli jako argument podamy opcjë TRUE, po uruchomieniu automatycznie zostanie otwarte okno konfiguracji. LANGUAGE= -- argumentem jest tu jëzyk, w jakim ma pracowaê YAK. Standardowo przyjëty jest angielski. ICONNAME=, ICONXPOS= , ICONYPOS= -- definicja parametrów ikonki wyôwietlanej na Workbenchu po uruchomieniu YAK-a (jeûeli aktywna jest opcja APPICON). Okreôlamy kolejno: jej nazwë, wspóîrzëdnâ X oraz Y. Warto jeszcze zauwaûyê, ûe niektore z podanych tooltype'ów w informacji ikonki ujëte sâ w nawiasy. W takim wypadku nie sâ one aktywne i nie majâ ûadnego znaczenia. Ich uaktywnienie nastëpuje dopiero po skasowaniu nawiasów. Po uporaniu sië z podstawowymi parametrami z ikonki moûemy w koïcu uruchomiê YAK-a. Jeûeli nic w konfiguracji nie zmienialiômy, to na ekranie Workbencha powinna sië pojawiê ikonka, na której musimy kliknâê. Otworzy sië wtedy okienko programu konfiguracyjnego YAK-a. Jak juû wspomniaîem, YAK îâczy w sobie wiele róûnych funkcji. Zacznijmy jednak od operacji na okienkach. Do wîâczania lub wyîâczania poszczególnych funkcji, dotyczâcych okienek, sîuûâ przeîâczniki umieszczone w prawej czëôci okna. AutoPoint jest funkcjâ, dziëki której nie trzeba specjalnie naciskaê lewego klawisza myszy, aby uaktywniê dane okno. Wystarczy najechaê na nie strzaîkâ. Funkcja ta ma jednak jednâ istotnâ zaletë w porównaniu z tego rodzaju rozwiâzaniami zastosowanymi w innych programach. Uaktywnia sië dopiero wtedy, gdy kursor myszy sië zatrzyma, i to na okreôlony w konfiguracji czas. Kolejna funkcja to AutoPopToFront. Dziëki niej moûliwe jest automatyczne wydobywanie okienka, nad którym znajduje sië kursor myszy. Opcja ta jest oczywiôcie aktywna jedynie wtedy, gdy korzystamy takûe z AutoPoint. Podobne dziaîanie do AutoPoint ma równieû opcja KeyActivate. Umoûliwia ona uaktywnianie poszczególnych okienek poprzez naciôniëcie dowolnego klawisza. Nie ma oczywiôcie sensu stosowanie tejûe opcji równolegle z AutoPoint, gdyû opcje te w zasadzie wzajemnie sië wykluczajâ. Kolejne dwie funkcje równieû sîuûâ uîatwieniu pracy z oknami. Mamy wiëc ClickToFront, umoûliwiajâcâ szybkie wydobycie wskazanego okna na pierwszy plan poprzez klikniëcie lewym przyciskiem myszy oraz ClickToBack, przerzucajâcâ okno pod wszystkie inne, poprzez uûycie kombinacji lewego i prawego przycisku myszy. Nie muszë chyba nikogo przekonywaê, jak takie drobne usprawnienie moûe przyspieszyê pracë z Workbenchem. Nastëpne opcje sîuûâ dokîadnie do tego samego, po naciôniëciu odpowiedniego klawisza myszy uaktywniajâ po prostu okno. Pierwsza z nich umoûliwia jednak skorzystanie ze ôrodkowego klawisza trójklawiszowej myszy, druga natomiast pozwala na uaktywnienie okna za pomocâ prawego klawisza kaûdej myszy. Przy korzystaniu z tej drugiej moûliwoôci warto jednak pamiëtaê, aby ewentualnie zainstalowany w systemie program do obsîugi rozwijanych menu nie miaî wyûszego priorytetu niû YAK. W takim wypadku prawy klawisz nie bëdzie uaktywniaî okna, a jedynie rozwijaî odpowiednie menu. Ostatnie dwie opcje odnoszâ sië natomiast do obsîugi ekranów. Pierwsza z nich, CycleScreens sîuûy do przeîâczania ekranów, druga to z kolei automatyczne uaktywnianie ekranów, znajdujâcych sië na pierwszym planie (ScreenActivate). Jak wiëc widaê, drobnych usprawnieï jest doôê duûo. Czasem moûe sië jednak zdarzyê, iû nie ma potrzeby stosowaê tych funkcji na niektórych ekranach i w wypadku niektórych okien. Jest oczywiôcie gotowe rozwiâzanie problemu. W prawej czëôci gîównego okna konfiguracyjnego umieszczono cztery pola, przeznaczone do wpisywania tekstu. To wîaônie dziëki nim moûna zdefiniowaê, do których ekranów majâ sië odnosiê poszczególne funkcje. I tak AutoScreens to nazwy ekranów, na których dziaîaê bëdzie funkcja AutoPoint, ClickScreens to ekrany, na których dziaîaê bëdzie ClickToFront oraz ClickToBack. Ostatnie dwa pola to nazwy ekranów odnoszâce sië kolejno do funkcji AutoPopToFront oraz ClickToFront. Pozostaîe ustawienia w YAK-u odbywajâ sië z poziomu osobnych menu, do których moûna przejôê, naciskajâc odpowiednie gadûety. Pierwszy z nich, nazwany Blanking, umoûliwia zdefiniowanie wszystkiego, co zwiâzane jest z blankerem wbudowanym w YAK-a. Mamy wiëc miejsce na czas, po jakim ma zostaê wygaszony ekran oraz po jakim ma zniknâê kursor myszy. Moûna równieû zdefiniowaê sposób znikania strzaîki, a takûe ustaliê, czy ma ona równieû znikaê po naciôniëciu klawisza. Drugie z menu to naprawdë doskonaîe i potëûne narzëdzie, o ile sië nim odpowidnio posîuûymy. Mowa tu oczywiôcie o menu EditHotKeys, z którego poziomu moûna zdefiniowaê niemalûe dowolnâ liczbë klawiszy funkcyjnych, jakie bëdâ rozpoznawane przez system. Jednakûe nie tylko klawiatura musi byê úródîem uruchamiania zdefiniowanych poleceï, moûe nim byê równieû wyjëcie lub wîoûenie dyskietki, bâdú teû przyciôniëcie klawisza myszy. Funkcji, jakie moûna przyporzâdkowaê, teû jest doôê duûo. Przede wszystkim moûna oczywiôcie wywoîaê dowolnâ komendë AmigaDOS-u (a wiëc równieû plik skryptowy czy program w ARexxie), ale moûliwe jest takûe przyporzâdkowanie wielu funkcji oferowanych przez samego YAK-a, jak na przykîad zamykanie okienek, zmienianie ich wymiarów etc. Ostatnie z okienek YAK-a zawiera kilka opcji, dla których nie moûna byîo znaleúê miejsca w innych okienkach. Jest to wiëc regulacja gîoônoôci "klikania" przy naciskaniu klawiszy (ClickVolume), czasu, po jakim uaktywnia sië okno znajdujâce sië pod kursorem myszy. Oprócz tych dwóch pól znajdziemy równieû trzy tzw. toggles (przeîâczniki), dziëki którym moûna wîâczyê lub wyîâczyê klikanie stacji dysków, moûliwoôê korzystania ze znaku "*" w zastëpstwie dowolnego îaïcucha znaków (jak w Unixie) oraz czarnâ ramkë wokóî ekranu (tylko system 3.0). Jak widaê z powyûszego opisu, YAK ma naprawdë ogromne, jak na swojâ niewielkâ dîugoôê, moûliwoôci. Programik ten jest wiëc z caîâ pewnoôciâ doskonaîym narzëdziem dla kaûdego uûytkownika Workbencha. Jak jednak wspomniaîem na poczâtku tego tekstu, nie jest to jedyny rozbudowany program, który warto poleciê. Jest to natomiast program doskonale nadajâcy sië do uruchamiania na sîabszych konfiguracjach sprzëtowych (np. 2 MB, procesor MC68000 lub MC68020). Drugim wspomnianym przeze mnie pakietem o bardzo duûych moûliwoôciach jest KCommodity. Jest to chyba najbardziej rozbudowany program typu commodity, jaki kiedykolwiek napisano dla Amigi. Zajmuje jednak bardzo duûo pamiëci, korzystanie ze wszystkich jego funkcji pociâga równieû za sobâ spore spowolnienie pracy systemu. Niemniej jednak jego uniwersalnoôê i bardzo duûe moûliwoôci nakazujâ wspomnieê takûe o nim. Dlatego teû za miesiâc kolejny odcinek naszego cyklu poôwiëcë wîaônie temu programowi.